Het leven van Picasso en kunst
In een vorig deel van Picasso heb ik u kennis laten maken met Picasso’s kunst. Maar nu nog meer over het leven van Picasso en kunst.
Allereerst laat ik u weten dat Sabartés, een vriend van Picasso, die later in dienst kwam bij Picasso voor administratieve zaken enzovoorts, zei, dat Picasso (op latere leeftijd) wel eens in de etalage van een kunsthandelaar keek naar schilderijen met landschappen, zonsondergangen, maanlicht, koetjes of bospartijen weerspiegeld in een meer en dan uitriep: “: Wat zou ik dat leuk vinden om zo te kunnen schilderen! Je kunt je niet voorstellen heen hoe leuk ik dat zou vinden!”.
Het leven van Picasso en kunst
Het is mogelijk dat er toch een beetje afgunst zit in zijn ironische opmerking. Iedereen heeft zijn beperkingen en zijn grenzen, zelfs ook Picasso. Hij was een meester op het gebied van de vorm (wat tekenen betreft), zoals ik al liet doorschemeren, maar vormloze kunst (schilderen) valt buiten zijn gebied. Een landschapsschilder heeft een heel ander gevoel en dat heeft hij niet. Daarvoor is hij te weinig ontvankelijk voor de toon als het ware. Het romantische gevoel ontbreekt, als ik het zo mag opmerken.
Het leven van Picasso en kunst. De drie belangrijkste invloeden kunnen worden gevonden door:
- zijn huis omgeving en zijn vader als leraar.
- zijn vroegtijdige school opleiding (en dan de voorbeelden van werk van andere kunstenaars welke zijn plaats vonden) dat kunnen we gratis of niet-academische kunst noemen.
- Uiteraard de derde factor niet aan de orde in La Coruña, althans kon deze niet belangrijk zijn; dit is een van de radicale verschillen tussen zijn werk daar en in Barcelona. Deze plaats was voor hem het startpunt naar Parijs.
In La Coruña moet de eerste invloed nauw zijn verbonden met de tweede, zijn vader en leraar Don Jose Ruiz Blasco, die hem duiven en stieren als onderwerp gaf, gipsmodellen aanbood te kopiëren en leerde hem aquarel, pentekening en tenslotte olieverfschilderen op canvas of kleine houten panelen.
Kunst en Picasso is de moeite waard om te lezen. Kunst en Picasso behoren bij elkaar.
Dit was alles wat de academische wereld aan het einde van de 19e eeuw uit de theorie en praktijk van de eeuw eerder had opgedaan. Maar we moeten niet het belang van de eigen persoonlijkheid van Picasso vergeten.
Zijn genie was al manifesterend in La Coruña in werken als “Het meisje met blote voeten” en “De bedelaar met een blikje”, tijdens zijn leven in het bezit van de artiest.
Picasso’s vooruitgang op dat moment dat we zijn ambacht kunnen noemen was zeker buitengewoon. Maar we weten ook dat hij steeds meer ontevreden werd over de aard van de carrière, die gericht was op het produceren van schilderijen op grote schaal voor officiële tentoonstellingen, met genre of maatschappelijke thema’s.
Een schets van onder meer een vrouwenprofiel in 1895 in Barcelona laat zijn kundigheid zien in proporties en uitvoering. Maar ook is het interessant de vroegere tekeningen te zien van omstreeks 1890 -1893. Vaak ook gemaakt in de marges van zijn schoolboeken.
Maar hij gaat verder op weg naar meer technische vervolmaking en beheersing van het materiaal. Hij onderscheidt zich duidelijk van de tekenpogingen van “gewone” kinderen.
Picasso zag dit zelf ook in: “Het is nogal merkwaardig dat ik nooit kinderlijke tekeningen heb gemaakt. Zelfs niet toen ik nog een klein jongetje was.”
Wat Picasso hiermee bedoelt is dat de kinderlijkheid van het tekenen die spontaan tekeningen maken zonder beïnvloed te worden door volwassenen die hun opdrachten geven. Deze laatste aanhaling is heel treffend. De vrije kindertekening is later ontstaan.
In die tijd van Picasso werden kinderen ook nog als kleine volwassenen aangekleed en opgevoed.
Zo werd hen ook de beeldende voorstellingen van volwassenen voorgehouden . Wat opvallend is bij hem dat hij vaak mensen en dieren afbeeldt. Die spelen bij hem de hoofdrol. Daar kom ik later op terug.
(Kunst en Picasso: Ook Picasso is begonnen met leren tekenen.)
(Wordt vervolgd)
