De innerlijke kant van Picasso gaat men beter begrijpen door zijn schilderijen te bekijken. Hoewel Picasso een groot en veelzijdig kunstenaar was met veel pijlen op zijn boog belicht ik hem ook als mens. De andere zijde van de medaille als mens, was niet altijd bepaald zo mooi. Bovendien komen die gevoelens goed tot uitdrukking in zijn schilderijen.
Zoals hij vrouwen en vrienden behandelde kon hij erg tegenvallen. De innerlijke kant van Picasso is bekend. Vrouwen waren bij hem een deurmat of een godin. Natuurlijk had bij ook goede eigenschappen en kon heel charmant bij vrouwen overkomen. Ook een aller charmantste gastheer kon hij zijn.
Er zijn vrouwen waar hij verliefd op was geworden maar dat was eigenlijk van tijdelijke aard. Als een vrouw naar zijn behoefte niet meer voldeed zocht hij een andere.
Olga was zijn eerste vrouw waarmee hij getrouwd was. Vlak nadat Olga aan zijn moeder werd voorgesteld nam ze haar apart en waarschuwde haar dat geen enkele vrouw gelukkig kon zijn met haar zoon omdat hij uitsluitend voor zichzelf leefde en voor niemand anders.
Angstoornis van Picasso
Ook had hij last van hypochondrie dat wil zeggen een angststoornis. Dat is een ziekelijke aandoening waarbij je doorlopend bang bent ziek te zijn. Hij stond veel onder spanning zoals haat, woede. Dat is in zijn werk waar te nemen.
Ook blijkt uit de geschiedenis is dat hij onder andere volgens Marie-Thérèse die toen nog minderjarig was een sado-masochistische inslag had. Hij bezat ook een boek van de Marquis de Sade en vroeg aan Françoise Gilot of ze dat gelezen had.
Angst, verwarring en kwelling kon hij misschien wel verbergen maar moest er toch mee leven. In zijn schilderijen komen deze aspecten aan het licht.
Volgens een grafologisch rapport van Raymond Trillat het volgende: “Hij (Picasso) hanteert bomen…..geen wapens”. Ook verdedigt hij zijn arme zelf dat tegen anderen botst, waar anderen in binnendringen. Picasso wil niet door anderen worden geruïneerd…
Hij heeft intens lief en hij doodt wat hij liefheeft…Hij is bedroefd. Op zoek naar ontsnapping uit zijn droefheid door pure creativiteit…Bloedig temperament, zwartgallig. Zenuwen ten prooi aan grote uitbarstingen, gevolgd door apathie. Voor degenen die Picasso kenden was dit een indrukwekkende analyse.
Eigenlijk minachtte hij vrouwen. Minachting was zijn manier om zijn vrees voor de kracht van vrouwen uit te beelden.
Hij hield er ook van vrouwen tegen elkaar ut te spelen, zoals hij dit onder meer deed bij Dora en Thérèse. Ook had hij de behoefte om te bezitten en te domineren zoals hij omging met vrouwen bijvoorbeeld maar ook bij anderen.
Hij liet mensen om hem heen altijd met elkaar wedijveren: de ene vrouw met de andere. De ene handelaar met de andere, de ene vriend met de andere. Hij was er een meester in om de ene persoon te gebruiken als een rode lap en de andere als een stier.
Zo was er een episode toen hij 69 jaar was en in La Galloise woonde, hij Françoise alleen achter liet en zijn verlangens de vrije teugel liet en zich zonder onderbreking overgaf aan het verleiden en veroveren bedwelmd door zijn grillen, door zijn terloopse affaires en vooral door het voortdurend bewijzen van zijn viriliteit.
Ondanks zijn succes als schilder, rijkdom, mooie vrouw aan zijn zijde en jonge kinderen, was hij niet gelukkig! Daarom joeg hij rond en steeds banger voor de dood. De innerlijke kant van Picasso kan men alsnog nagaan.
In de loop der jaren was zijn verlangen om mensen vernederd te zien slechts groter geworden. Talloze voorbeelden hiervan zijn beschikbaar door mensen die hem goedgekend hebben. Er zijn ook boeken hierover geschreven.
Zo wist Parmelin ook te zeggen dat Picasso geen man van zekerheden was. Hij was een man van twijfel. Zoals mogelijk bekend is, was Picasso al enige tijd aangesloten bij de communistische partij. Hiervoor maakte hij zich verdienstelijk en maakte ook opdrachten. Hierdoor werd Picasso nog populairder.
De innerlijke kant van Picasso geven zijn tegenstellingen weer
Picasso was een man met tegenstellingen. Zo verkoos hij vrede boven oorlog en maakte daar ook schilderijen over. Maar in zijn eigen leven maakt e hij oorlog. De griekse schrijfster Arianna Stassinopoulos Huffington noemde hem vernieuwer en vernietiger.
En voor deze titel was een reden. Ook heeft Françoise Gilot zelf een eerlijk boek over Picasso geschreven waarin ze duidelijk maakt hoe Picasso was.
