Als nabeschouwing Paul Gauguin het volgende:
We zien, als we zijn levensgeschiedenis lezen, dat hij door zijn karakter en opvattingen het leven niet gemakkelijk voor hem was. Ook al heeft hij een aanvankelijk een goed betaalde succesvolle baan op de Beurs gehad en wat schilderijen kunnen verkopen. Wat kunstenaar betreft heeft hij wel een grote naam gekregen en romantische perioden meegemaakt, ook wel op Tahiti. Toch was hij niet gelukkig…
Het succes waarnaar hij streefde als schilder in Tahiti heeft hij weinig meegemaakt. Eenzaamheid, verdriet. Gebroken relaties. Armoede. Er zijn twee voorvallen uit Gauguin’s jonge jaren die een indruk geven van zijn persoonlijkheid, waaruit blijkt dat zijn zelfbewustzijn niet zo evenwichtig was als hij zelf wel wilde doen geloven.
Toen hij in zijn diensttijd bij de koopvaardij van een meerdere een al of niet verdiende berisping kreeg, ontstak hij in drift, wierp zich op de man en duwde hem een kopje onder in een tobbe. Het tweede geval deed zich voor op de Parijse Beurs. Als gewoonte was het dat nieuwelingen in de maling werden genomen.
Hij was pas voor het eerst op de Beurs en droeg een nieuwe glanzende hoge hoed. In een bepaald moment werd hem door één of ander met een duwtje van achteren de hoed van het hoofd gewipt. Hierop reageerde Gauguin direct door zich snel om te draaien, maar hij kon aan geen enkel gezicht zien wie de schuldige was. Even later overkwam het hem weer. Ditmaal keerde Gauguin zich bliksemsnel om en greep de eerste de beste die lachte in bittere ernst bij de keel.
Ook zijn er meer conflicten bekend, zoals het uitstapje met Anna toen hij van Tahiti weer in Parijs was, naar Concarneau. Hij liet zich met Anna en een paar vrienden uitdagen tot een ruzie met kinderen. Zeelieden uit de buurt gingen de kinderen helpen. In het gevecht dat daarop volgde brak Gauguin een enkel. Die voet is trouwens nooit goed genezen. In de laatste jaren van zijn leven heeft hij daar veel last van gehad. En niet alleen dat.
Zijn slechtste eigenschappen kwamen naar voren in zijn gedrag tegenover jonge Tahitiaanse vrouwen, van wie hij verschillende als minnares nam. Wellicht wist hij dat hij syfilis had maar hield hier geen rekening mee.
Verder zijn er gegevens over zijn perioden dat hij lang zwijgzaam kon zijn. Deze eigenschap waarbij hij zich concentreerde was een pantser van geslotenheid waarachter zijn creativiteit zich oplaadde, zonder dat hij zich hier bewust van was dat heel zijn leven ermee gemoeid was. Ook was hij hoogmoedig.
Nabeschouwing Paul Gauguin, hoe het is na Gauguin
Wat zo navrant is………
Volgens een artikel uit een krant van 8 november 2007 heeft een schilderij van de franse schilder Paul Gauguin een recordbedrag van 39,2 miljoen dollar opgebracht. Dat is een bericht van veilinghuis Sotheby’s. En dat is nog niet eens de hoogste prijs. Het jaar daarvoor werd het doek ‘Man met een Bijl’ voor 40,3 miljoen afgehamerd.
Paul Gauguin was een groot kunstenaar zonder zijn privéleven in ogenschouw te nemen. Net als Vincent van Gogh heeft hij net voor zijn dood het grote succes niet meegemaakt. Beiden waren vernieuwend en ontwikkeld met een eigen stijl. Wij kunnen als tekenaar of schilder er nog steeds van leren.
De ware erkenning als kunstenaar kwam pas later. Gauguin’s synthetisme dat kleuren gebruikte om ideeën tot uitdrukking te brengen, werd voor latere schilders heel belangrijk. Grote meesters zoals Matisse en Picasso die begin 20e eeuw domineerden, bouwden voort op Gauguin’s vrije kleurgebruik. Ook later ziet men vaak herhaalde beelden van de dromerige landschappen van Polynesië als toevluchtsoord van het hectische westen.
Op 7 februari 2015 maakte de pers bekend dat het schilderij Nafea faa ipoipo EPA (Wanneer ga je trouwen?) in Zwitserland geveild werd voor 264 miljoen euro. De Franse schilder maakte dit werk op het eiland Tahiti in 1892 .
Dit was een nabeschouwing Paul Gauguin.
Maar Paul Gauguin had ook een onwettige zoon van zijn toenmalige tahitiaanse vrouw Pau’ura. De naam van zijn zoon was Emile. Hij werd in 1961 ontdekt door een amerikaanse journaliste van franse afkomst.
Hier iets over Emile.
Papeete, Tahiti 1980
Emile Gauguin, de onwettige zoon van de franse kunstschilder die op Tahiti woonde, Paul Gauguin. Deze zoon genoemd naar zijn vorige zoon, weefde visnetten en poseerde ook wel voor toeristische foto’s. Het was namelijk interessant voor de toeristen dat zij later konden aantonen dat ze de zoon van de beroemde Gauguin hadden gezien. Hij is heengegaan op 81 jarige leeftijd
Nabeschouwing Paul Gauguin en verder.
Emile Gauguin, zijn echte naam Emile a Tai, kon juridisch niet de naam van zijn vader aannemen, omdat Gauguin al getrouwd was. Hij leefde met Emile’s tahitiaanse moeder, Pauura a Tai, in Tahiti. Toen hij geboren werd was zijn moeder pas 17 jaar. Gauguin zijn vader was 51 jaar.
Foto 1 Emile en o.a .zijn moeder, het opengeslagen boek laat een foto zien van zijn vader Paul Gauguin.
Foto 2 is Emile Gauguin op oudere leeftijd
en foto 3 is een schilderij van hem. Het stelt een baby voor die melk drinkt van zijn moeder.
Circa 1967 gemaakt.
De alcoholist en grotendeels ongeletterde Emile, die stierf, bracht het grootste deel van zijn tijd door in de frans-polynesische toeristen badplaats met het weven en verkopen van visnetten, het vormgeven van ruw aardewerk of poseren voor de camera langs de waterkant van Tahiti van zijn geboortedorp Punaauuia buiten Papeete. Hij was opgegroeid als een visser.
Twintig jaar geleden in 1961 , werd Emile ontdekt door een Amerikaanse, geboren franse journaliste, mevrouw Josette Giraud en haalde hem over te gaan schilderen net als zijn beroemde vader en ondertekende een exclusieve productie van $ 60 per maand. Emile Marae a Tai , analfabeet en opgegroeid in Tahiti door Pau’ura , werd in 1963 naar Chicago gebracht door de franse journalist Josette Giraud en was een kunstenaar op zijn manier. Daar heeft hij een paar schilderijen verkocht. Zijn nakomelingen leven nog steeds in Tahiti vanaf 2001.
Na enige jaren kreeg hij heimwee naar zijn grote familie en besloot hij naar zijn geboorteland terug te keren.
Zijn wilde kleurrijke doeken wekten enige belangstelling in de kunstwereld. Maar zijn scènes van het tahitiaanse leven werden bespot als naïef en kinderachtig, in tegenstelling tot de briljante symbolische composities van zijn vader.
1848
in Chicago geëxposeerd 13×23 inch
De jongere Gauguin zette zijn penselen aan de kant na zijn tentoonstellingen in Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten.
Het waren uitgesproken mislukkingen.
Vond u deze nabeschouwing Paul Gauguin interessant? Laat dan alstublieft een reactie hieronder achter. Dat wordt ten zeerste gewaardeerd. Ik zal u dan persoonlijk een email terugsturen.
