Gauguin van Tahiti naar eiland Hiva Oa
Dit was zijn laatste verblijfplaats op deze planeet. In september 1901 komt Gauguin aan met de bananenboot.
Gauguin koopt een stuk grond van de plaatselijke bisschop en bouwt er een huis ,op hoge palen dat hij noemde: La Maison du Jouir, (vertaald: het huis van plezier).Het huis moet er zo uitgezien hebben
Deze hut of huis te Punaauia.
Later is het huis herbouwd na de tijd van Gauguin in Atuona (eiland Hiva Oa). Zie onderste foto.
Hij gaf kleine party’s daar met zang en rum. Ook verwierf voor een paar lengtes stof en een naaimachine een volwassen inheems meisje Vaeoho Marie-Rose. Gauguin gaat met haar samenwonen. Ze stopt met naar school te gaan die geleid werd door de nonnen.
Binnen de kortste keren had hij ruzie met de katholieke kerk. Al gauw, zo wordt verteld, had Gauguin een beeld in de tuin, dat hij zelf uit hout had gesneden, met de fraaie titel: Pater Wellusteling en Zuster Theresa.
Ze was waarschijnlijk de vrouw van de tovenaar, Haapuani. Het is onbekend of ze ooit het bed deelde met Gauguin. De foto is in elk geval bij hem thuis genomen door zijn vriend Louis Grelet. Van Haapuani heeft Gauguin ook een schilderij gemaakt in 1902.
Met op de achtergrond twee vrouwen.
Met de inheemse bevolking kon Gauguin, zoals bekend, beter overweg. Na korte tijd kwam men elke avond bij hem om feest te vieren en te drinken. De kerk zag haar zieltjes verloren gaan, de bisschop sprak daarom het verbod uit om de kunstenaar bezoeken.
Gauguin en zijn kleding
Pastoor Vernier, het hoofd van de evangelische school van het eiland volgens zijn zeggen: “Hij zag eruit als een echte maori met een kleurig schortje om de lendenen en de borst bedekt met een echt Tahitiaans hemd, haast altijd op blote voeten.
Op zijn hoofd droeg hij een groen studentenmutsje met opzij een zilveren gesp.”
In deze periode ervoer hij een vernieuwde uitbarsting van creativiteit. Nieuwe modellen verschenen ook.
De inwoners van Hiva Oa waren groter en slanker. Roodharige Tehotuaua poseerde voor de Tahitian Girl with a Fan en voor Contes barbares. Haapuani haar echtgenoot, een vaardig danser en gevreesd tovenaar was de verontrustende tovenaar die nadert in zijn vlam-rode mantel en dwaalt door een blauw-violet waterrijk bos.
Gauguin schreef naar Monfreid in maart 1902: ‘Je kan je niet indenken wat een vredig leven ik leef hier, in complete afzondering, omgeven door groen….
Ver weg van alle ambtenaren.’ Maar onmiddellijk hierna was hij betrokken in een ruzie tussen de inheemse bevolking en het Franse bestuur. Ziek als hij was , moedig en terecht, koos hij daadwerkelijk partij voor de bevolking. Hij ging gebukt onder buitensporige belastingen en hij voelde zich weer ziek. Hij botste met de katholieke bisschop.
Gauguin en de laatste drie maanden
De laatste maanden zag hij zich in de greep van dozijnen zorgen; in januari 1903 isoleerde een cycloon hem in zijn hut; dan had hij een rechtszaak waarin hij geconfronteerd was aan de kant van een aantal inheemse inwoners .
Er bleef weinig tijd over voor schilderen. In plaats daarvan schreef hij Voor en Na, brieven naar vrienden en 13 lange folio vellen aan het hoofd van de rijkspolitie. Mijn leven is onmogelijk geworden, een strijd identiek aan wat Balzac heeft beschreven in Nos Paysans.
De rebelse Gauguin wordt op twijfelachtige gronden wegens smaad veroordeeld tot drie maanden en 1000 frank boete. Beschuldigd door de plaatselijke autoriteiten vanwege het feit dat hij tracht plaatselijke anarchie op te wekken; door geldgebrek en energie kan hij zich niet verdedigen. Nog voor hij zijn straf kan uitzitten sterft hij.
Hij sloot zichzelf op in zijn huis, uitgeput door pijn en opium. De enige persoon die hem kwam opzoeken en met hem praatte over kunst en literatuur en discussieerde over Flaubert’s Salammbô was zijn buurman Tioka.
Gauguin en de afloop
Op 8 mei 1903 laat Gauguin, die altijd zo tegen de kerk tekeer ging, de pastoor halen. Na twee hartaanvallen wilde hij de laatste zegen krijgen. Zijn inheemse vriend Tioka vond hem dood en de begrafenis klaagzang begon.
Hij is aan syfilis gestorven beweert men en maar 54 jaar, bijna 55 jaar geworden. Volgens het verslag van de pastoor begonnen de inboorlingen meteen te jammeren: “Gauguin is dood! Wij zijn verloren!”
Een brief van de enige blanke man, de protestantse dominee Vernier die ook medicijnen had gestudeerd en die hem kende, laat geen twijfel over de oorzaak van de dood van Gauguin. Het was niet het eczeem van de benen, noch lepra, zoals sommigen hebben gesuggereerd, noch een andere dosis arsenicum, noch syfilis, dat zijn leven eindigde; Het was een eenvoudige zwakte van het hart.
Zijn energie, waarmee hij de strijd met de wereld waarmee hij zoveel mooie schilderijen had gemaakt voor zo vele jaren, was versleten. De machine was verslap en gestopt. (mogelijk toch door syfilus en diverse kwalen, drank etc, en zorgen, zweren en aantasting van de ogen en het hart komen voort uit syfilus, hoewel verder geen aanwijzingen gevonden zijn die duiden op syfilis) DNA onderzoek, artikel in Kunstbeeld van 2 maart 2014.
Paul Gauguin stierf op 8 mei 1903.
Zijn Buurman Tioka, had geholpen zijn “House of Pleasure” op te bouwen keek elke dag naar zijn bed. In de ochtend van 8 mei riep hij Pastoor Vernier, omdat de schilder, zo leek het, begon te ijlen: niet wetend dag en nacht te onderscheiden, , hij was toch bereid om te praten over Salammbô, roman van Gustave Flaubert. Een paar uur later, toen Tioka kwam om te informeren naar zijn vriend, vond hij hem dood.
Het lichaam van Gauguin, geplaatst in een kist planken vierkant gezaagd (laatste wraakactie van de bisschop) de volgende dag begraven op het kerkhof de heuveltop bekronend, onder een kruisbeeld en aan de voorkant de horizon en de bergen.
Leave a reply s.v.p. hieronder
(wordt vervolgd; de tijd na Gauguin en zijn invloed)
